विचार गरेर जस्तोको त्यस्तै बोल्नमा पनि उहाँलाई समस्या थियो । यस्तोमा त्यो रेडियोको अन्तर्वार्ता भने यस्तो प्रकारले भयो, कार्यक्रम चलाउनेले प्रश्न गर्थ्यो ।

रात्रिभोजका क्रममा चारैतर्फ मेच राखिएको थियो र आफ्नो सुविधाअनुसार सबै बसेका थिए । म एउटा कुनामा थिएँ, यस्तोमा एक जना ठूलै पदका देखिने व्यक्ति मसँगै बस्न आउनुभयो ।

उहाँले आफ्नै सक्रियताले फुटबलका विभिन्न प्रतियोगिता पनि गर्नुभयो । उहाँसँग संगतका आधारमा म के भन्न सक्छुं भने उहाँ भलादली नै हुनुहुन्थ्यो ।

यता, ढाकामा भने हाम्रो रेडियोले अन्तर्वार्ता पनि लिएको थियो, नर शमशेर र मेरो । ढाका बसाइको अनुभव भने असाध्यै राम्रो रह्यो । हाम्रा लागि यो जीवनमा एकपल्ट आउने अनुभव थियो । हामीले ढाकामा खेलेको रंगशाला निकै ठूलो थियो । यस्तो रंगशाला हामीले यसअघि देखेकै थिएनौं । त्यो खासमा क्रिकेटको स्टेडियम थियो । त्यहाँ फुटबल पनि हुन्थ्यो । त्यसरी नै बनाइएको थियो ।

टिम ढाका जाने बेलासम्ममा टिमको मुख्य प्रशिक्षक म आफै भएँ । किट्टु भारत फर्किनुभयो । मलाई जहाँसम्म सम्झना छ, उहाँलाई तत्कालीन पूर्वी पाकिस्तान जाने अनुमति प्राप्त भएको थिएन ।

फुटबलमा योजना कसरी बनाउने हो, त्यसबारे पनि बाक्लो छलफल हुन्थ्यो । छोटो समयका लागि टिम पायो भने कसरी तयार गर्ने, त्यसबारे पनि सिकाइन्थ्यो ।

दुवै टिमका लागि फाइदा भने पनि बेफाइदा भने पनि एउटा तथ्य समान छ । सबै खेलाडीले एक आपसविरुद्ध धेरैपल्ट खेलेका छन् ।

चोटकै कारण उनी लगभग चार वर्ष टेस्ट क्रिकेटबाट टाढा रहे । लर्डसमा उनको प्रदर्शन वास्तवमै राम्रो रह्यो भन्दा हुन्छ । उनले पूरा खेलमा १ सय ७ रन खर्चेर ५ विकेट लिए । अहिले उनी ३० वर्षका भइसकेका छन्, तर उनको गति अझै पनि ९० माइल प्रतिघण्टा रहेको छ ।

पटियालामा दुई प्रकारको कोर्स थियो, एउटा ६ महिला, अर्को ९ महिनाको । त्यहाँ पुगेपछि मलाई सुरुमै नौ महिनाको कोर्स लिने प्रस्ताव राखिएको थियो, किनभने म भर्खरको युवा थिएँ ।

तियोगिता अगाडि बढ्ने क्रममा युरोपेली क्लबकै वर्चश्व देखिन थाल्यो । र, त्यसकै नतिजा हो, फाइनलमा दुई युरोपेली क्लब पुग्नु । दुवैका लागि यो फाइनल आफ्नो सफल सिजनलाई अझ सफल बनाउने अवसर हो ।

मैले खेल्दा अहिलेजस्तो तथ्यांक राख्ने चलन पनि थिएन । त्यसैले कसले कस्तो खेल्यो र कति गोल गर्यो भन्ने खासै केही इतिहास छैन । मैले आफैले पनि बरोबर गोल गर्थें । तर ठ्याक्कै यत्तिकै गोल गरे भनेर अभिलेख त रहेन ।

हामीले लिग जित्दा सात टिम थिए । ती एनआरटी, संकटा, आरसिटी, महावीर, ठमेल, अनि फ्रेन्ड्स क्लब र हाम्रो आफ्नै फ्रेन्ड्स युनियन ।

म स्कुलको टिममा परे । अझ त्यही टिमबाट खेल्नुपर्ने भयो । संयोग कस्तो भने हाम्रो स्कुल टिमको पहिलो खेल आफ्नै टोलको टिमविरुद्ध पर्यो ।

नयाँ स्वरुपको क्लब विश्वकपमा ३२ टोलीले प्रतिस्पर्धा गर्दै छन् ।

हाम्रो टिमको नाम थियो, महापाल । विपक्षी टिम थियो, गाबहाल । यो दुई छिमेकी टोलबीचको खेल थियो । जर्सी भने थिएन । खेलाडीको नम्बर हुने त चलन नै भएन । एक दुई जनाले बुट लगाएर पनि खेल्थे, ती सिनियर खेलाडी हुन्थे । हाम्रो महापाल टिमलाई मित्र पुस्तकालय टिम भनिन्थ्यो ।

अबको होड भनेकै शीर्ष दुई स्थानका लागि हो । किनभने यो स्थानमा रहन सक्यो भने टिमको फाइनल खेल्न सक्ने सम्भावना बढी हुन्छ ।

विपक्षी खेलाडीको खुट्टामा हान्न पायो भने केक्केन गरेजस्तो लाग्थ्यो । खेल्दा खेल्दा भोगेटे फुट्थ्यो र फेरि नयाँ बनाइन्थ्यो । यो नै फुटबलसँगको मेरो पहिलो साइनो हो भन्दा हुन्छ ।

क्लाइमेक्सतर्फ पुगेको युरोपेली फुटबललाई सोलोडोलो एकतर्फी नजरले हेर्न भने सकिन्न । किनकी युरोपका प्रत्येक देशको फुटबलका आफ्नै विशेषता छन् । मुख्य पाँच पनि एकअर्कासँग केही न केही रुपमा फरक छन् ।

अंक तालिकाको पुछारमा रहेका सनराइजर्स हैदराबाद, राजस्थान रोयल्स र चेन्नाइ सुपर किंग्स प्लेअफ समिकरणबाट बाहिरिइसकेका टिम हुन् । १० टिम सहभागी प्रतियोगिताको शीर्ष चारले प्ले–अफ खेल्छन् ।

केनले पनि यो उपलब्धिको खुसीयाली मनाउन कुनै अवसर छाडेनन् । आफ्नो इन्स्टाग्राममा लेखे, ‘वी आर द च्याम्पियन्स’ अर्थात ‘हामी च्याम्पियन हौं’ । य

यती बेला दुवै प्रतियोगिता समानान्तर चलिरहेका छन् । अनि भारत र पाकिस्तानबीचको राजनीतिक सम्बन्ध पनि असाध्यै चिसिएको मात्र छैन,युद्धको स्थितिसमेत छ ।