श्रावण ३, २०८२ शनिबार | ०५:१२:३०
हाइपर्फमेन्स सेन्टरको बहारमा नेपाली खेलकुद होला त एनपिएल ?, गर्नैपर्छ आइसिसी ट्वान्टी-२० विश्वकप: कति टिम छानिए, कति बाँकी ? पुरानै लयलाई गति लिँदै जोफ्रा आर्चर एनपिएल सिजन दुईः खेलाडी रिटेन गर्ने चटारो केल्मी नेपाल इन्टरनेसनल मार्केट डेभलपमेन्ट अवार्डबाट सम्मानित नेपालका २० क्रिकेटर प्रशिक्षण शिविरका लागि भारत जाने भारत जाने कबड्डी टोलीको बिदाइ मिना सुनार पोखरा निन्जाजमा अनुबन्ध आरति सुवेदीले मधेश युनाइटेडबाट खेल्ने हाइपर्फमेन्स सेन्टरको बहारमा नेपाली खेलकुद होला त एनपिएल ?, गर्नैपर्छ आइसिसी ट्वान्टी-२० विश्वकप: कति टिम छानिए, कति बाँकी ? पुरानै लयलाई गति लिँदै जोफ्रा आर्चर एनपिएल सिजन दुईः खेलाडी रिटेन गर्ने चटारो केल्मी नेपाल इन्टरनेसनल मार्केट डेभलपमेन्ट अवार्डबाट सम्मानित नेपालका २० क्रिकेटर प्रशिक्षण शिविरका लागि भारत जाने भारत जाने कबड्डी टोलीको बिदाइ मिना सुनार पोखरा निन्जाजमा अनुबन्ध आरति सुवेदीले मधेश युनाइटेडबाट खेल्ने

‘नेपाली खेलकुद ‘ठेकेदार’ हरूको पेवा होइन, सबैभन्दा बढी हक गोपीचन्द्रहरूकै लाग्छ’ 

दीपेन्द्र भट्ट

युरोपियन च्याम्पियनसिप र कोपा अमेरिकाको रोमाञ्चका कारण पूरा विश्वको माहोल फुटबलमय थियो । यता धावक गोपीचन्द्र पार्की प्रकरणले नेपाली खेलकुदमा चिया गफको तातो विषय बनेको टोकियो ओलम्पिकको चर्चा पनि सेलाइसकेको छ । नेपाली खेलकुदको समस्या नै यही हो, विषय जति गम्भीर भए पनि त्यसको चासो र चर्चा लामो समय टिक्दैन । सञ्चारमाध्यम, अन्य सरोकारवाला र समर्थकहरू माहोल तताउन सधैँ नयाँ विषयको खोजीमा सधैं तत्पर भइरहन्छन् । 

नेपालगन्जमा ओलम्पिक छनोटको नाममा भएको प्रतियोगिता जितेर गोपीचन्द्रले टोकियो ओलम्पिकमा नेपालको प्रतिनिधित्व गर्दै दौडने अधिकारप्राप्त गरेका थिए । तर सधैंझै नेपाली खेलकुदमा खेलाडी र खेलभावना प्राथमिकताको सूचीमा अगाडि नपर्दा गोपीचन्द्रको ओलम्पिक तयारी निरर्थक भयो । ओलम्पियन खेलाडी बन्ने सपना चकनाचुर भयो । प्रतिस्पर्धामा विजय हासिल गरेर प्राप्त गरेको अधिकार पनि उनीबाट खोसियो । 

गल्ती कसको हो, गोपीचन्द्रलाई थाहा छैन । तर टोकियोको सडकमा दौडिएर नेपाली एथलेटिक्सका महान् हस्ती वैकुण्ठ मानन्धरको नाममा रहेको २ घण्टा १५ मिनेटको दक्षिण एसियाली खेलकुद (साग) को कीर्तिमान तोड्ने लक्ष्य अधुरो रहेको पीडा उनीसँग अझै कायम छ । ओलम्पिकमा दौड्ने लक्ष्य प्राप्तिका लागि दिनरात नभनी नेपालगन्ज म्याराथनलाई गरेको तयारी काम लागेन भन्ने जानकारी छ । सम्पूर्ण खेलजगतले गोपीचन्द्र प्रकरण बिर्सिइसके पनि उनको भने मुटुमा खिल बनेर अड्किइरहेको छ । 

नेपालगन्जमा उपाधि जित्नेबित्तिकै नेपाल ओलम्पिक कमिटीका अध्यक्षबाट पदक भिर्दा मनाएको खुसीले गोपीचन्द्रलाई बिझ्न थालेको महिना दिन कटिसक्यो । ओलम्पिक कमिटी र एथलेटिक्स संघका अध्यक्षले ओलम्पिकका लागि छनोट भएको बधाई दिँदै राम्रो तयारी गर्न दिएको निर्देशनले उनलाई खिल्ली उडाउन थालेको पनि धेरै भइसक्यो ।  

ओलम्पिकमा खेल्न नपाउने घोषणा भएलगत्तै राष्टिय खेलकुद परिषद् र युवा तथा खेलकुद मन्त्रालयका ठुल्ठूला पदाधिकारीहरूले दिएको बधाई र शुभकामना गोपीचन्द्रको कानमा निकै कर्कस आवाजका साथ गुन्जन थालेको छ । नेपालगन्जमा टोकियो ओलम्पिकलाई छानिएको घोषणा भएकै दिनदेखि दिनरात नभनी ऋण गरेर भए पनि नियमित रूपमा गरेको तयारीले उनलाई पोलिरहेकै छ । समयले महिनौं दिन कटिसके पनि अझैसम्म उनलाई रातमा निद्रा आउन मान्दैन । भोक लाग्ने अवस्थामा त उनी यसै पनि फर्किन सकेका छैनन् ।

एउटा लक्ष्य प्राप्तिका लागि गरेको कठिन मिहिनेत गोपीचन्द्रलाई थाहा छ । त्यो लक्ष्य हासिल गर्दाको खुसी र उत्साह उनलाई थाहा छ । एउटा खुट्किलो सफलतापूर्वक चढेपछि अर्को खुट्किलो चढ्न थप उर्जासाथ गरेको तयारी उनलाई थाहा नहुने प्रश्नै भएन । उनलाई थाहा छैन त केवल आफूले प्रतिस्पर्धाबाट हासिल गरेको सफलता पनि नियतिले कसरी खोस्न सक्यो ? भन्ने हो ।

उनीबाट नेपालगन्ज म्याराथनमार्फत प्राप्त अधिकार खोसिइसकेको छ । अन्तर्राष्ट्रिय एथलेटिक्स महासंघ, अन्तर्राष्ट्रिय ओलम्पिक कमिटी, नेपाल ओलम्पिक कमिटी, राष्टिय खेलकुद परिषद, नेपाल एथलेटिक्स संघजस्ता ठूला नामहरूको संलग्नतामा उनको अधिकार खोसिएको साँचो हो । यो पनि थाहा छ ।

तर, खोसियो कसरी त ? भन्ने प्रश्नको चित्तबुझ्दो जवाफ उनले पाउने सकेको छैन । थाहा पाउने चाहना पनि छैन । उनको सपना जो चुडिँइसकेको छ । अब थाहा पाएर के गर्नु र ? गल्ती गर्नेको नाम थाहा पाएर उनले टोकियो ओलम्पिकमा दौडिन पाउने होइन क्यारे ! 

त्यसैले होला नेपाली खेलकुदका ‘ठेकेदार’हरूको चर्तिकलाबाट विरक्तिएका गोपीचन्द्र भन्छन्, ‘कसैलाई कारबाही होस् भनेर पनि म भन्दिनँ । मेरो सपना त तोडिसक्यो । अब मेरा लागि यस्ता कुराको कुनै अर्थ छैन ।’

त्यसो त गोपीचन्द्रले चाहे पनि नेपाली खेलकुद र यसका ठेकेदारहरूले नचाहेसम्म केही हुने छैन । किनकि युवा तथा खेलकुद मन्त्रालय र राष्ट्रिय खेलकुद परिषदलगायतका नेपाली खेलकुदको नियमनकारी निकायका रूपमा धाक लगाइरहेका संस्थाले अहिलेसम्म यति गम्भीर विषयमा छानबिनको औपचारिकतासमेत पूरा गर्न आवश्यक ठानेको छैन । 

म आफैं पनि खेलकुदका प्रशासनिक विषयमा धेरै जानकार छैन । गोपीचन्द्र टोकियोमा सहभागिता जनाउने अधिकारबाट वञ्चित हुनाको कारण मलाई पनि थाहा छैन । तर उमेर हुँदा स्कुल, कलेज र नगरस्तरमा खेल्ने गरेकाले म एउटा खेलाडीको भावना राम्ररी बुझ्न सक्छु । अहिले गोपीचन्द्र कुन मनोदशा भोगिरहेका होलान् भन्ने म अनुमान गर्न सक्छु । त्यसैले सबैले बिर्सिए पनि यो विषयले मलाई भने अझैसम्म सताइरहेकै छ ।

मेरो परिचय एउटा व्यवसायी र पत्रकारमात्र होइन, नेपाली खेलकुदलाई नजिकबाट पछ्याउने एउटा प्रशंसक पनि हुँ । गोपीचन्द्रलाई जस्तै मलाई पनि थाहा छैन, दोष कसको हो भनेर । तर यो थाहा पाउने मेरो अधिकार हो । गोपीचन्द्र र ममात्र नभई सम्पूर्ण नेपाली प्रशंसकलाई यस्तो अवस्था किन आउँछ भन्ने थाहा दिइनुपर्छ । 

खेलाडीले गल्ती गरे मैदानभित्र र बाहिर सबैतिर सजाय पाउने व्यवस्था हुन्छ । खेलाडीहरूले नियत नराखीकन गरेका गल्तीमा पनि सजाय पाइरहेका छन् । तर पदाधिकारीले यति ठूलो गल्ती गर्दा पनि सजाय नपाउने भन्ने कदापि हुन सक्दैन । नेपाली खेलकुद एथलेटिक्स संघ, ओलम्पिक कमिटी र राष्ट्रिय खेलकुद परिषद तथा त्यहाँका प्रशासकहरूको पेवा होइन । यो हामी सबै नेपालीको सम्पत्ति हो । यसमा सबैभन्दा बढी हक कसैको लाग्छ भने गोपीचन्द्रजस्ता खेलाडीको लाग्छ । तर नेपालमा गोपीहरू प्राथमिकतामा कहिल्यै परेनन् । यहाँ त जीवनराम श्रेष्ठहरूको राज छ । राजीवविक्रम शाह र रमेश सिलवालहरूको हुकुम चल्छ ।

देश राजतन्त्रको संकीर्णता त्याग्दै गणतन्त्रको मूलधारमा बग्न थालेको धेरै भइसक्यो । तर खेलकुदले भने अझै पनि हुकुमीतन्त्रको साँघुरो घेरा चिर्न सकेको छैन । देशलाई प्रतिनिधित्व गर्न महिनौंदेखि रगतपसिना बगाइरहेको एक खेलाडीमाथि यत्ति ठूलो अन्याय हुन्छ । अनि एथलेटिक्स संघ, ओलम्पिक कमिटी र खेलकुद परिषदजस्ता सबै नियमनकारी निकायका प्रमुख अन्तर्राष्ट्रिय एथलेटिक्स महासंघलाई दोष थोपर्दै आफू पानीमाथिको ओभानो भएर संयुक्त विज्ञप्ति जारी गर्छन् । अनि च्याप्टर क्लोज हुन्छ ।

देशमा साँच्चिकै गणतन्त्र आएकै हो भने खेलकुद पनि नियमसंगत रूपमा चल्नुपर्छ । खेलकुदमा विधिको शासनको पक्षमा वकालत गर्ने हो भने नयाँ पुस्तालाई खेलकुदमा आउनबाट लगाइएको पर्खाल भत्काउनुपर्छ । खेलकुदमा खेलाडी प्रधान हुन्छन् भन्ने मान्यता स्थापित गर्ने अनि खेलकुद राजनीतिक दलालीको उर्वरभूमि होइन भन्ने प्रमाणित गर्ने हो भने अब किञ्चित् ढिलो गर्नुहुन्न ।

कुनै पनि असल कामको सुरूआत गर्न कहिल्यै ढिलो हुँदैन । नेपाली खेलकुदलाई पनि कुशासन र भ्रष्टाचारको दलदलबाट निकाल्ने, राष्ट्रिय गौरव र समृद्धिको आधारका रूपमा खेलकुद स्थापित गर्ने, खेलकुदको माध्यमबाट अन्तर्राष्ट्रिय मञ्चमा नेपाली झन्डाको गौरवमय उपस्थिति ग्यारेन्टी गर्ने हो भने थालनी यहींबाट गर्नुपर्छ ।

अर्थात्, गोपीचन्द्र पार्की प्रकरण खेलकुद शुद्धीकरणको प्रस्थानबिन्दु बन्न सक्नुपर्छ । यो घटनामा नेपाली खेलकुदका ठूला नाम नै दोषी छन् भन्ने अनुमान संयुक्त विज्ञप्तिबाट सहजै गर्न सकिन्छ । त्यसैले राष्ट्रको उच्च तहबाटै एउटा शक्तिशाली आयोग बनाएर छानबिन गरी दोषीलाई आजीवन खेलकुदमा लाग्न नपाउने गरी कडा कारबाही गर्नुपर्छ ।

यी कुनै भावनामा बगेर लेखिएका शब्दहरू होइनन् । यी त लामो समयदेखि यही क्षेत्रसँग निकट रहनेक्रममा हजारौं नेपाली खेलाडी र खेलकर्मीसँग विभिन्न औपचारिक र अनौपचारिक कुराकानीमा उनीहरूबाट व्यक्त भएका भावना एउटा खेलाडी मनको पत्रकार/प्रशंसकले प्रस्तुतमात्र गरेको हो ।


भिडियो
मधेशले देखाएको विश्वास र आशालाई पूरा गर्नेछु ll KOPILA UPRETY- COACH, MADHESH UNITED
उपाधि रक्षा गर्ने दबाब लिएर खेल्दैनौं ll SUMITRA REGMI- MARQUEE,KARNALI YASHVIS
टिम पनि पोखरा, खेल पनि पोखरा, क्रेज पनि पोखरा PRAGATI NATH-MARQUEE, POKHARA NINJAS
विदेशी खेलाडीसँगको तालमेलमा यसपालि ध्यान दिन्छौं ll NIRUTA THAGUNNA- MARQUEE, MADHESH UNITED
सुरुमा अक्सनको डर थियो, भिज्दै गएपछि त्यो डर हरायो ll SALINA SHRESTHA
सोचेअनुसारको खेलाडी पायौं ll USHA BHANDARI- MARQUEE, KATHMANDU SPIKERS
पोखरामा खेल हुने भएकोले सबैभन्दा बढी उत्साहित म नै छु ll ARUNA SHAHI-MARQUEE, LUMBINI LAVAS