काठमाडौं । छोरी अर्पितालाई बुवा अनिल अधिकारीसँग एकदमै ठूलो गुनासो थियो । गुनासो के थियो भने, उनी आफ्नो बुवासँग बढीभन्दा बढी समय बिताउन चाहन्थिन् । बढीभन्दा बढी सामीप्य चाहन्थिन् । तर, बुवा परे फुटबल खेलाडी, त्यसमाथि प्रहरी । घरपरिवारका लागि त समय नै छैन ।
माया त हुँदो हो । तर, बुवाका लागि जिम्मेवारी, परिवारको मायाभन्दा बढी भयो । अर्थात् उनी फुटबल र सुरक्षाकर्ममा बढी समर्पित रहे । जसका कारण परिवारको उनीप्रति गुनासो सधैं रहिरह्यो ।
अहिले अनिलको लामो प्रहरी जागिरे जीवनमा पूर्णविराम लागिसकेको छ । खेलाडीका रूपमा २०६३ सालमै उनले फुटबल बुट थन्क्याएका थिए । अब प्रहरीको रूपमा ‘सत्य, सेवा, सुरक्षणम्’ को जिम्मेवारी पनि उनले बिसाएका छन् । एक महिनाभन्दा बढी भइसक्यो अनिलले ड्याम बुट नलगाएको ।
२०८० चैत १५ गते बिहीबार । टेकुस्थित काठमाडौं प्रहरी परिसरमा ५४ वर्षीय अनिल अधिकारीका लागि त्यो जिम्मेवारीमा समर्पित हुने अन्तिम अवसर थियो । किनभने उनको परिचय फेरिँदै थियो, भोलिबाट उनी अवकाशप्राप्त प्रहरी नायब उपरीक्षक (डिएसपी) हुँदै थिए ।
बुवाले जिम्मेवारी बिसाइसकेपछि अचेल अर्पिता निकै खुसी छिन् । ‘अब बुवासँग खेल्ने, रमाउने समय पाउँछु’ भनेर उनी खुसी भएकी होइनन् । अहिले अर्पिता ठूली भइसकेकी छन् । उनी त खासमा बुवाले हिजोका दिनमा समय नदिएकामा पो खुसी भएकी हुन् ।
भन्छिन्, ‘हिजो बुवाले मलाई समय दिनुभएको भए, आज बुवाको यो दिन देख्न नपाइने रहेछ । बुवाले फुटबल बुट र पुलिसको युनिफर्म लगाउन छोडेपछि अहिले बल्ल उहाँले यो देशका लागि, फुटबलका लागि र समाजको सुरक्षाका लागि कति योगदान गर्नुभएको रहेछ भन्ने मैले थाहा पाएँ ।’
![](https://kheladi.com/uploads/media/2024/05/17/276641715933489.jpg)
२०८० चैत १५ गते बिहीबार । टेकुस्थित काठमाडौं प्रहरी परिसरमा ५४ वर्षीय अनिल अधिकारीका लागि त्यो जिम्मेवारीमा समर्पित हुने अन्तिम अवसर थियो । किनभने उनको परिचय फेरिँदै थियो, भोलिबाट उनी अवकाशप्राप्त प्रहरी नायब उपरीक्षक (डिएसपी) हुँदै थिए । तर, उनलाई ‘आज मेरो अन्तिम दिन हो’ भन्ने कत्ति पनि लागेन । त्यसदिन पनि कामबाहेक बाँकी कुरा सोच्नै भ्याएनन् ।
प्रहरीको युनिफर्म लगाएर समाजको सुरक्षामा समर्पित भएर २९ वर्ष बिताएका अनिलले बनाएको परिचय पनि यही नै हो, उनले जिम्मेवारीबाहेक अन्य कुरालाई पहिलो प्राथमिकतामा कहिल्यै राखेनन् ।
व्यावसायिक करिअरमा आफूमाथि कहिल्यै प्रश्न उठ्न नदिएका अनिलले २०५१ सालमा प्रहरी सहायक निरीक्षक (असई)बाट सेवा सुरु गरेका थिए । ०६५ सालसम्म फुटबलमा सक्रिय रहेका उनी सोही वर्ष मिसनका लागि सुडान गए । त्यहाँ उनले साढे १४ महिना बिताए । त्यसपछि अञ्चल प्रहरी कार्यलयमा दरबन्दी तोकिएका कारण दुई वर्ष काभ्रेमा काम गरे अनि ०६८ सालमा सरुवा भएर काठमाडौं फर्किए । २०७० सालमा प्रहरी निरीक्षक (इन्सपेक्टर) भएका उनी २०७८ मा डिएसपीमा बढुवा भएका थिए ।
‘इमान्दारीको फल पाएजस्तो महसुस भयो । सबैको माया पाउँदा एकदमै खुसी लाग्यो । सबै सिनियर सरहरूले पनि तिमी यसको हकदार हौं, तिमीबाहेक अरूलाई यसरी विदाइ गरेको भए प्रश्न उठ्थ्यो भनेर भन्नुभएको थियो,’ विदाइ हुँदाको दिन सम्झँदै अनिल भावुक भए ।
प्रहरी परिसरले साँझ कार्यालय परिसरमा आफ्नो विदाइका लागि विशेष कार्यक्रमको आयोजना गरेको छ भन्ने कुरामा अनिल जानकार थिए । तर, यसरी भव्य रूपमा विदाइ पाइन्छ भन्ने कुराचाहिँ उनले सोचेकै थिएनन् ।
साँझ ६ बजे ड्युटी सकिएपछि उनी बिदाइ कार्यक्रममा प्रस्तुत भए । जानेबित्तिकै उनले श्रीमती र छोरीलाई देखे अनि थाहा पाए, केही विशेष हुँदै छ । किनभने उनले आफ्नो विदाइवारे परिवारलाई खबर नै गरेका थिएनन् । करिब २ घण्टा चलेको औपचारिक र अनौपचारिक कार्यक्रमको अन्त्यमा गोलपोस्टसहितको मैदान आकारको केक पनि काटियो ।
![](https://kheladi.com/uploads/media/2024/05/17/643441715933484.jpg)
रातो टीका, भरिभराउ खादा र सयपत्री मालामा अनिल बिदा भए । परिसरबाट बाहिर निस्कँदासम्म त उनको आधा अनुहार खादा र मालाले छोपिइसकेको थियो । विदाइ यत्तिमै सकिएन । अब पालो थियो, नगर परिक्रमाको ।
अगाडि बाजागाजाको टोली अनि पछाडि गाडी । गाडीमा उभिरहेका थिए अनिल । श्रीमती र छोरी भने भित्र । परिसरका प्रहरी र मातहतमा रहेका सिनियर अधिकृतहरूको १५-२० जनाको टोली नगरपरिक्रमामा सहभागी थिए । अनिलको सम्मानमा र्याली टेकु, त्रिपुरेश्वर, थापाथली, माइतीघर, सिंहदरबार, भद्रकाली, सुन्धारा, जमल, दरबारमार्ग, ठमेल हुँदै क्षेत्रपाटीस्थित अधिकारी निवासमा आइपुगेको थियो ।
‘इमान्दारीको फल पाएजस्तो महसुस भयो । सबैको माया पाउँदा एकदमै खुसी लाग्यो । सबै सिनियर सरहरूले पनि तिमी यसको हकदार हौं, तिमीबाहेक अरूलाई यसरी विदाइ गरेको भए प्रश्न उठ्थ्यो भनेर भन्नुभएको थियो,’ विदाइ हुँदाको दिन सम्झँदै अनिल भावुक भए ।
एनआरटीको खेल भयो भने न्युरोडका सटरहरू सबै बन्द हुने र आरसिटी मैदानमा उत्रिँदा असनका पसलहरू बन्द हुने समय थियो त्यो । बुढापाकाहरू प्यारापिटमा बसेर खेलाडीहरूलाई गाली गर्ने समय थियो, त्यो । हो, यही संस्कारले अनिललाई पनि लोभ्यायो । थाहै नपाइकन उनी फुटबलतिर तानिए ।
नगरपरिक्रमामा सबैको माया र सम्मान बटुलिरहँदा अनिलको मनमा एउटा कुरा भने खेलिरहेको थियो, ‘आमा पनि सँगै भइदिएको भए ।’
‘मैले त्यो दिन आमालाई एकदमै धेरै मिस गरिरहेको थिएँ । यसरी बिदा हुन्छु भन्ने कुरा थाहा नै थिएन । कार्यालयमा खाना खाने कार्यक्रम मात्र थियो । पहिल्यै नै थाहा पाएको भए, आमालाई पनि बोलाउँथें,’ अनिल थक्थकाए ।
घर पुग्नेबित्तिकै अनिलले सबैभन्दा पहिला आमालाई ढोगे । सेवानिवृत्त जीवनका लागि आशीर्वाद लिए । छोरालाई यसरी तामझामसाथ आएको देखेपछि ८० वर्षीय आमाको मन पनि कसरी थामियोस् !
आमाले त्यतिबेला भक्कानिँदै भनेका शब्दहरूले अनिललाई भावुक बनाइरहन्छ । ‘सबैले मेरो छोरालाई कत्ति राम्रो भने । अझै प्रगति होस् तेरो । आँटेको सबै पूरा होस्,’ आमाले खुसीको आँसु झार्दै भन्नुभएको थियो, ‘तेरो बुवाको पेन्सन खान नपाए पनि अब छोराको भने खान पाउने भएँ ।’
![](https://kheladi.com/uploads/media/2024/05/17/341251715933484.jpg)
अनिल २८ वर्षको हुँदा उनको परिवारले हृदयघातका कारण बुवालाई गुमाएको थियो । परिवारका दोस्रो सन्तान उनका एक दिदी, भाइ र बहिनी छन् । भाइको काठमाडौंमै पसल छ भने दिदीबहिनी दुवै अमेरिकामा । छोरा अर्पन पनि गत वर्ष मात्र पढाईका लागि अमेरिका हानिएका थिए ।
कान्छी बहिनी अन्जु पौडेल पनि पूर्व राष्ट्रिय टेबलटेनिस खेलाडी हुन् । त्यसदिन दिदीबहिनीले पनि दाइलाई बधाई दिन अमेरिकाबाट फोन गरेका थिए । टेलिफोन संवादमा पनि सबैको आँखाबाट खुसीको आँसु बगेका थिए ।
अनिल बयान गर्नै नसकिने फुटबल संस्कार रहेको काठमाडौंको मुटुमा जन्मे, हुर्के । त्यो त्यही समय थियो, जतिबेला नेपाली राष्ट्रिय फुटबल टोलीमा काठमाडौंका खेलाडीहरूको वर्चस्व रहने गर्थ्याे । नेपाली फुटबलमा अहिलेसम्म पनि चर्चाको विषय बन्ने टुकुचावारि र टुकुचापारिबीचको प्रतिद्वन्द्वी यही बेला को त हो ।
यो त भयो क्लब-क्लबबीचको द्वन्द्वमात्र । अनिलले यसबाहेक सामाजिक पहिचानको द्वन्द्व पनि झेले । काठमाडौंको एकदमै पुरानो परिवारका छोरा अनिल नेवारमात्रको बसोबास रहेको ठाउँमा हुर्किएका थिए । त्यसकारण अधिकारी थर भए पनि खासमा उनी नेवार नै थिए । हुन् ।
टुकुचावारिको प्रतिनिधित्व असनको अन्नपूर्ण आरसिटी क्लबले गथ्र्यो भने पारिपट्टि थिए, महावीर र अन्य पुराना क्लब ।
एनआरटीको खेल भयो भने न्युरोडका सटरहरू सबै बन्द हुने र आरसिटी मैदानमा उत्रिँदा असनका पसलहरू बन्द हुने समय थियो त्यो । बुढापाकाहरू प्यारापिटमा बसेर खेलाडीहरूलाई गाली गर्ने समय थियो, त्यो । हो, यही संस्कारले अनिललाई पनि लोभ्यायो । थाहै नपाइकन उनी फुटबलतिर तानिए ।
![](https://kheladi.com/uploads/media/2024/05/17/981011715933486.jpg)
ओमबहाल घर भएका अनिलले विद्यालयबाटै फुटबल खेल्न थालेका थिए । लैनचौरमा रहेको शान्ति विद्यागृहमा समय पाउनेबित्तिकै फुटबल हान्ने लत त्यो बेला काठमाडौंका सबै बालकहरूमा थियो । पछि टुँडिखेल उनको दैनिक गन्तव्य बन्न थाल्यो ।
बुवा जनकपुर चुरोट कारखानामा काम गर्ने भएकाले अनिल बिदाको समय जनकपुर पुगिरहन्थे । एसएलसी पास हुँदासम्म फुटबलमा सक्रिय भइसकेका अनिलले जनकपुर चुरोट कारखानाबाट पनि खेल्ने अवसर पाए । व्यावसायिक फुटबल करिअर उनको यहीँबाट सुरु भएको थियो । त्यसपछि रक्षक अनिल केही वर्ष एनआरटी र आरसिटीको जर्सीमा पनि देखिए ।
आरसिटीबाट खेल्दा आफैं टुकुचावारि र पारिको प्रतिद्वन्द्विताको सिकार बनेको उनले अझैसम्म बिर्सेका छैनन् । भन्छन्, ‘एकदमै ठूलो राइभलरी थियो । आरसिटीबाट खेल्न थालेपछि पारितिरका क्लबका मान्छे रिसाउँथे । बोल्न पनि अप्ठ्यारो मान्थे । ठूलै गल्ती गरे जस्तो गरी व्यवहार गर्थे । अहिले सम्झँदा त्यस्ता पनि दिन थिए जस्तो लाग्छ ।’
झगडा हुँदै गर्दा मैले म काठमाडौंकै बासिन्दा हुँ, मैले चाहे तिम्रो घर आएर नै हात हाल्न सक्छु भनेर भनेको थिएँ,’ अनिलले फुटबलमा काठमाडौंको दादागिरी चल्ने दिनहरू सम्झिए,’ पछि उनीहरूको घर पनि गएको थिएँ । त्यतिबेला तिमी त टोलको भाइ पो रहेछौ भनेर भने ।’
यो त भयो क्लब-क्लबबीचको द्वन्द्वमात्र । अनिलले यसबाहेक सामाजिक पहिचानको द्वन्द्व पनि झेले । काठमाडौंको एकदमै पुरानो परिवारका छोरा अनिल नेवारमात्रको बसोबास रहेको ठाउँमा हुर्किएका थिए । त्यसकारण अधिकारी थर भए पनि खासमा उनी नेवार नै थिए । हुन् ।
अहिले पनि नेपाल भाषा (नेवारी) बोल्न उनलाई अलिकति पनि अप्ठ्यारो छैन । धर्मप्रति निकै आस्था राख्ने उनी जन्मदिन तिथिअनुसार मनाउँछन् । तर, उनलाई मान्छेहरूले अधिकारी थर भएकै कारण बाहिरी जिल्लाको खेलाडी भनेर भन्थे । त्यसमाथि जनकपुरबाट करियर सुरु गरेपछि त उनको परिचय बेग्लै हुनु पनि स्वाभाविक नै देखियो ।
घटना वीरगन्जको हो । ठ्याक्कै कति सालको हो अनिललाई पनि याद छैन । अमात्य गोल्डकप चलिरहेको थियो । आरसिटी सहभागी नहुने भएपछि उनी थ्री स्टारबाट खेल्न वीरगन्ज पुगेका थिए ।
विपक्षी टिम थियो, मनाङ मर्स्याङ्दी क्लब । एकाएक मैदानमै खेलाडीहरूबीच झगडा सुरु भयो । बिस्तारै हात हालाहालको स्थिति सिर्जना भयो । झगडामा अनिल पनि मिसिए । खासमा उनी झगडा मिलाउन हुलमा गएका थिए, पछि काठमाडौंका खेलाडी भनेर नचिनिएकै कारण हात खाएर फर्किए ।
मनाङका खेलाडीहरू भन्थे, ‘तँ बाहिरको मान्छे के गर्न गर्न सक्छस् ?’ मनाङमा त्यतिबेलाका स्टार खेलाडी थिए, स्व. मणि शाह । मणिलाई थाहा थियो, अनिल काठमाडौंकै टोले हो भन्ने । तर, उनले बोलेको कसले सुन्ने । त्यो पनि मनाङ र थ्री स्टारबीच माहोल तातेको खेलमा ।
‘झगडा हुँदै गर्दा मैले म काठमाडौंकै बासिन्दा हुँ, मैले चाहे तिम्रो घर आएर नै हात हाल्न सक्छु भनेर भनेको थिएँ,’ अनिलले फुटबलमा काठमाडौंको दादागिरी चल्ने दिनहरू सम्झिए,’ पछि उनीहरूको घर पनि गएको थिएँ । त्यतिबेला तिमी त टोलको भाइ पो रहेछौ भनेर भने ।’
आरसिटीपछि असईमा नाम निकाल्दै उनी पुलिसको स्थायी खेलाडी बने अनि ३ वर्षको अन्तरालमा पुलिसजस्तो महारथी टिमको कप्तान नै भए ।
‘खुल्ला प्रतिस्पर्धाबाटै छानिएर प्रहरीमा आबद्ध भएको हुँ । उमेर समूहमा नेपालको प्रतिनिधित्व गरिसकेकाले यो केटा खेल्छ भनेर सबैलाई थाहा थियो । फेरि प्रशिक्षण परीक्षामा पनि पास भइहालें अनि सिनियर टोलीमा परिहालें । ५४ सालमा क्लबले मलाई कप्तानी जिम्मेवारी दिएको थियो,’ अनिल सुनाउँछन् ।
अनिलले २०६३ सम्म पुलिसको नेतृत्व सम्हाले । आफ्नो नेतृत्वमा उनले जित्न बाँकी केही छाडेनन् । वार्षिक ८-१० वटा नकआउट प्रतियोगिताहरू हुन्थे । अधिकांश पुलिसले जित्थ्यो । फाट्टफुट्ट दाबेदारी मनाङ र थ्री स्टारले प्रस्तुत गर्र्थे ।
एउटा समय थियो, रंगशालामा विभागीय टोलीका खेलाडीहरूमा एक किसिमको दादागिरी चल्थ्यो । सुपेरियोरिटी कम्प्लेक्स चल्थ्यो । तर, अनिलमा त्यस्तो कहिल्यै पनि देखिएन । उनी एकदम शान्त स्वभावका छन्, त्यतिबेला मैदानमा पनि सबैसँग हाँसेर बोल्थे । जसलाई पनि सम्मान गर्थे ।
क्याराभान गोल्डकप, बर्थडे कप, आहा गोल्डकप, खुकुरी कप, बुढासुब्बा गोल्डकप सबैमा पुलिसको एकछत्र राज हुन्थ्यो । त्यसैले पुलिसलाई त्यतिबेला नकआउट किङ पनि भन्ने गरिन्थ्यो । लिगचाहिँ नजित्ने अनि नकआउट प्रतियोगिताचाहिँ जता गए पनि जित्ने भएकाले पनि पुलिसले त्यस्तो ट्याग पाएको थियो । यसैबीच पुलिसले ४९ खेलको अपराजित यात्राको कीर्तिमानसमेत बनाएको थियो । जुन नेपाली फुटबलमा अहिलेसम्म कसैले तोड्न सकेको छैन ।
पुलिस त्यतिबेला स्टारहरूले भरिएको थियो । अनिलले देवनारायण चौधरी, हरि खड्का, रमेश बुढाथोकी, राकेश श्रेष्ठ, अनन्त थापा, दीपक पौडेल, दीपेन्द्र पौडेलजस्ता स्टार नामहरूलाई मैदानभित्र नेतृत्व गरे । घरेलु फुटबलमा राकेश र अनिलको जोडीको अहिले पनि उत्तिकै कुरा हुन्छ । फेरि मिडफिल्डमा ज्ञानु शेरचन र देवनारायण अनि अगाडि हरि र रमेशको जोडी, पुलिस साँच्चै हेर्नलायक टिम थियो ।
‘त्यो समयमा राकेश र मलाई कसैले बिट गर्न सकेनन् । एयर बलमा म बिट भइहालें भने पनि राकेशले बललाई नियन्त्रणमा लिन्थ्यो । ऊ बिट हुँदा मैले सम्हाल्थें । खेल सकिएपछि सबैबाट प्रशंसा बटुल्थ्यौं,’ अनिलले मैदानमा प्रस्तुत गरेको मिहिनेत सम्झिएँ, ‘सबै खेलाडी विभागको प्रतिष्ठाका लागि खेल्थे । खेल जितेर के पाइन्छ भन्ने स्वार्थ कोहीमा थिएन । त्यसैले हामीले उपाधिहरू जित्न सकेका हौं । हामी जितका लागि ज्यान दिएर खेल्थ्यौं ।’
यही सेरोफेरोमा अनिल बुवाले भनेका कुराहरू सम्झन्छन्, ‘निधन हुनुअघि बुवा मेरो खेल हेर्न रंगशाला आउनुहुन्थ्यो । रक्षक भएकै कारण मैदानमा अरू खेलाडीभन्दा धेरै लड्नुपर्थ्यो । यो देखेर बुवाले एकदिन मलाई भन्नुभएको थियो, खेल त राम्रो थियो, तिमी लडिरहँदा नमज्जा हुँदोरहेछ ।’
![](https://kheladi.com/uploads/media/2024/05/17/753871715933488.jpg)
पारिवारिक पृष्ठभूमिकै कारणले पनि होला अनिल टोलीमा एउटा उदाहरण थिए । उदाहरण सरल र सज्जन मान्छेको थियो । उनले कहिल्यै कसैसँग ठूलो स्वरमा बोल्न जानेनन् । सिनियर र जुनियर सबै खेलाडीलाई समान व्यवहार गरे ।
एउटा समय थियो, रंगशालामा विभागीय टोलीका खेलाडीहरूमा एक किसिमको दादागिरी चल्थ्यो । सुपेरियोरिटी कम्प्लेक्स चल्थ्यो । तर, अनिलमा त्यस्तो कहिल्यै पनि देखिएन । उनी एकदम शान्त स्वभावका छन्, त्यतिबेला मैदानमा पनि सबैसँग हाँसेर बोल्थे । जसलाई पनि सम्मान गर्थे ।
अनिलले कप्तानको हैसियतमा ०६६ सालमा पुलिसलाई सहिद स्मारक ‘ए’ डिभिजन लिगको उपाधि पनि जिताए । उसै पनि अनिल करिअरको अन्त्यतिर थिए । त्यहीबीच उनी घाइते भए । करियरको अन्तिम वर्षहरूमा उनलाई घुँडाको चोटले सताइरहेको थियो । लिग सकिएपछि उनले घुँडाको शल्यक्रिया गरे । पछि डाक्टरको सल्लाहअनुसार उनले खेलाडी करियरमा पूर्णविराम लगाए ।
उनी यति शान्त र अनुशासित खेलाडी थिए कि दुई दशकभन्दा लामो करियरमा उनले एकपटक मात्र रातो कार्ड सामना गर्नुपरेको थियो । ५५ सालको बर्थडे कपमा जावलाखेलविरुद्ध अन्तिम १६ को खेल थियो । सहकर्मी राजु पुलामीलाई विपक्षीले नराम्ररी ट्याकल गरेपछि अनिलले सहन सकेनन् । मज्जाले जंगिए । त्यतिमै कथा रोकिएन । अनिलले ती खेलाडीलाई हातै हाल्न भ्याए । त्यसपछि नेपाली फुटबलमा नियमको कडाइका साथ पालना गर्ने रेफ्री ज्ञानुराजा श्रेष्ठले अनिललाई सोझै रातो कार्ड देखाएका थिए ।
खेलको नतिजा अन्त्यमा पुलिसकै पक्षमा गयो । तर, अनिलले त्यतिबेला विभागबाट निकै गाली खाएका थिए । जसका कारण अनिलले चार दिनसम्म शिर निहुराएर हिँडेका थिए ।
‘त्यो घटनापछि मैले सरहरूलाई मुख नै देखाउन सकिनँ । महाराजगन्जमा प्रशिक्षण हुँदा पनि सरहरूले नदेखोस् भनेर पछाडिको गेटबाट जान्थें । पछि सेमिफाइनल जितेपछि बल्ल मन आनन्द भएको थियो,’ उनले सम्झिए ।
![](https://kheladi.com/uploads/media/2024/05/17/483711715933489.jpg)
अनिलले कप्तानको हैसियतमा ०६६ सालमा पुलिसलाई सहिद स्मारक ‘ए’ डिभिजन लिगको उपाधि पनि जिताए । उसै पनि अनिल करिअरको अन्त्यतिर थिए । त्यहीबीच उनी घाइते भए । करियरको अन्तिम वर्षहरूमा उनलाई घुँडाको चोटले सताइरहेको थियो । लिग सकिएपछि उनले घुँडाको शल्यक्रिया गरे । पछि डाक्टरको सल्लाहअनुसार उनले खेलाडी करियरमा पूर्णविराम लगाए ।
‘घुँडाको चोट नभएको भए अझैं दुई वर्ष जति खेल्न सक्थें जस्तो लाग्छ । तर, एकातिर चोटले सताइरहेको थियो । अर्कोतिर जुनियर भाइहरूलाई स्थान दिनुपर्छ भन्ने सोचका साथ मैले संन्यास लिएँ,’ अनिलले बताए ।
घरमा यत्तिकै बस्न कसलाई पो मन हुँदो हो । अनिलले पनि ढिलोचाँडो नयाँ सुरुआतका बारेमा सोच्ने छन् नै । उनी आफैंले भनेका थिए, ‘अहिले तत्कालका लागि त सोचेको छैन । पहिले जस्तो परिवारलाई मुख नै देखाउन नसक्ने गरी काम गर्दिनँ । गरें भने पनि १०-५ जब गर्छु होला ।’
संन्यासपछि अनिलले दुई वर्ष पुलिसको सिनियर टोली सम्हाले, त्यसपछि युनिफर्म लगाएर समाज सुरक्षामा लागे ।
अन्तर्राष्ट्रिय फुटबलको कुरा गर्ने हो भने सन् २००० देखि २००७ सम्म उनी राष्ट्रिय टोलीमा ‘इन-आउट’ भइरहे । उनको अन्तर्राष्ट्रिय ‘डेब्यु’ भने एसिया विश्वकप छनोट २००२ को पहिलो चरणमा इराकविरुद्ध भएको थियो । प्रशिक्षक महेश्वर मुल्मीको नेतृत्वमा उनले नरोत्तम गौतमलाई ३९औं मिनेटमा प्रतिस्थापन गरेका थिए । तर, उनको ‘डेब्यू’ सम्झनलायक रहेन । नेपालले उक्त खेलमा ९-१ को फराकिलो हार बेहोरेको थियो ।
घरपरिवारको माया त्यागेर आफ्नो जीवननै फुटबल र देशको सेवामा समर्पित गरेका अनिल अहिले ‘रिटायर्ड लाइफ’ बिताइरहेका छन् । अहिले उनीसँग परिवारलाई दिनका लागि प्रशस्त समय छ । ती त्यस्ता दिन थिए, जहाँ उनको परिवार चाडपर्व, भोजहरूमा रमिरहेका बेला उनी काम गरिरहेका हुन्थे । उनले घरपरिवारको आग्रहलाई चाहेर पनि हवस् ! भन्न सकेनन् ।
![](https://kheladi.com/uploads/media/2024/05/17/189531715933485.jpg)
‘काठमाडौं पुलिसले गरेको कामले देशभरि सन्देश जान्छ । यहाँ अधिकांश विदेशी कार्यक्रमहरू भइरहेका हुन्छन् । त्यसैले जिम्मेवारी बढी हुन्छ । घरको विभिन्न समारोहमा जान नपाउँदा खिन्न त भइन्छ, तर सोचेजस्तो कहाँ हुन्छ र,’ अनिल सुनाउँछन्, ‘मैले समय नै नदिएको भने होइन । म अबेर भए पनि घर फर्कन्थें । पुलिसका लागि काठमाडौंमा बसेर घरमा खाना खान पाउनु भनेको सौभाग्यको कुरा हो ।’
जेहोस् अनिलसँग अहिले विगतका दिनमा परिवारलाई दिन नसकेको समयको कमी छैन । दिनचर्या फेरिएको छ । शरीरलाई फिट राख्न दिनदिनै बिहान हिँड्न निस्कन्छन् । यसबाहेक अचेल उनी बेलाबेलामा सातदोबाटो पनि जाने गरेका छन् । भर्खरै मात्र उनले फुटबलको नियामक निकाय ‘एन्फा’मा ‘सी’ डिभिजन क्लबका प्रतिनिधिलाई इन्टिग्रिटीको क्लास पनि लिएका थिए ।
घरमा यत्तिकै बस्न कसलाई पो मन हुँदो हो । अनिलले पनि ढिलोचाँडो नयाँ सुरुआतका बारेमा सोच्ने छन् नै । उनी आफैंले भनेका थिए, ‘अहिले तत्कालका लागि त सोचेको छैन । पहिले जस्तो परिवारलाई मुख नै देखाउन नसक्ने गरी काम गर्दिनँ । गरें भने पनि १०-५ जब गर्छु होला ।’
![](https://img.youtube.com/vi/Jc6zr_-kLBU/maxresdefault.jpg)
Kheladi Talks with Ajay Phuyal - Paras Khadka
![](https://img.youtube.com/vi/Jc6zr_-kLBU/maxresdefault.jpg)
![](https://img.youtube.com/vi/Jc6zr_-kLBU/maxresdefault.jpg)
![](https://img.youtube.com/vi/Jc6zr_-kLBU/maxresdefault.jpg)
![](https://img.youtube.com/vi/Jc6zr_-kLBU/maxresdefault.jpg)