काठमाडौं । पद्मकृष्ण श्रेष्ठ- मलाई लाग्छ, म आफू ठिकैको खेलाडी थिएँ । न असाध्यै राम्रो न त खराब । मैले बागमती अञ्चलबाट पनि खेलेको छु । वीरगन्जमा नर ट्रफी फुटबल भएको थियो । त्यसमा मैले खेलेको हो । सम्भवतः यो ०२२ सालको कुरा हुनुपर्छ । मलाई लाग्छ, मैले पाँच वर्ष जति मात्रै खेलें । मेरो खेल जीवनको सबैभन्दा ठूलो विशेषता के भने २३ वर्षको उमेरमै म पूर्णकालीन प्रशिक्षक भइसकेको थिएँ ।
मैले आइएस्सी भने पास गरिनँ । बीचमै छाडें । जाँच दिइनँ । यसबारेमा घरबाट पनि खासै प्रतिक्रिया आएन । त्यो बेला पढाइको महत्व अहिले जस्तो थिएन । यसरी मैले निकै कम उमेरमै खेल्न छाडेको थिएँ । मलाई लाग्छ, मैले फुटबल खेलेको परिवारलाई एकदमै मनपरेको पनि होइन, खासै मन नपरेको पनि थिएन । यसमा प्रतिक्रिया नै थिएनभन्दा हुन्छ ।
मैले खेल्दा अहिलेजस्तो तथ्यांक राख्ने चलन पनि थिएन । त्यसैले कसले कस्तो खेल्यो र कति गोल गर्यो भन्ने खासै केही इतिहास छैन । मैले आफैले पनि बरोबर गोल गर्थें । तर ठ्याक्कै यत्तिकै गोल गरे भनेर अभिलेख त रहेन । मलाई केही खास गोल भने सम्झनामा छ । त्यति बेला केही खेलमा मैले गोल गर्थें, केहीमा अरूले गोल गर्थे ।
मलाई लाग्छ, मैले दुई तीन खेल बिराएर एक गोल भने गर्दथें । मलाई आफूले गरेको एउटा ह्याट्रिकबारे भने सम्झना छ । यो एनआरटीको जुनियर टिमविरुद्ध थियो । फ्रेन्ड्स युनियनका लागि ‘ए’ डिभिजनकै खेल थियो । त्यतिबेला एनआरटी मात्र होइन, माथिल्लो डिभिजनमा एनआरटीकै जुनियर टिम पनि थियो । यसको नाम राइजिङ एनआरटी थियो ।
फ्रेन्ड्स युनियनका लागि पहिलो गोल मैले नै गरेको थिएँ । मैले यो गोलका लागि केही नभए पनि २५ यार्डबाट शक्तिशाली प्रहार गरेको थिएँ र यो आकर्षक ढंगमा गोलमा परिणत भएको थियो ।
यो उपलब्धिमा म असाध्यै खुसी भएँ । यो नतिजा त्यो बेलाको गोरखापत्रमा पनि छापिएको थियो । त्यसैले मामाघरका बाजे पनि असाध्यै खुसी हुनुभयो । फ्रेन्ड्स युनियनकै लागि मैले एउटा नकआउट प्रतियोगितामा ठमेल-११ विरुद्ध गोल गरेको सम्झना छ । त्यतिबेला ठमेलले कोलकाताको बड्सबाट केही विदेशी खेलाडी झिकाएर खेलाएको थियो ।
नामचाहिँ ठ्याक्कै याद भएन, तर बड्सबाट एउटा राम्रो गोलकिपरले ठमेलबाट खेलेको थियो । ठमेलमा देहरादुन र वीरगन्जका केही खेलाडी पनि थिए । यसमा फ्रेन्ड्स युनियनका लागि पहिलो गोल मैले नै गरेको थिएँ । मैले यो गोलका लागि केही नभए पनि २५ यार्डबाट शक्तिशाली प्रहार गरेको थिएँ र यो आकर्षक ढंगमा गोलमा परिणत भएको थियो ।
ठमेलका ती गोलकिपरले डाइभ गरे पनि बल छुन सकेनन् । खेल हेर्न आएका ललितपुरका फुटबल समर्थक त्यो गोलमा असाध्यै खुसी भएका थिए । हामी त्यो खेलमा दुई गोलले विजयी रह्यौं । त्यो जमना कस्तो थियो भने खेलाडीलाई कतै होटलमा खाँदा पैसा नै तिर्नुपर्ने हुँदैनथ्यो । चिया पसल होस् वा फलफूल पसलमा, खेलाडीले खाएको पैसा नै लिने चलन थिएन ।
फेरि आफ्नो टिम हार्दा क्लबका समर्थकहरू बोलचाल नै बन्द गर्थे । खेलाडीसँग एक शब्द पनि बोल्दैन थिए, रिसाएर बेवास्ता गर्थे । स्थिति कस्तो हुन्थ्यो भने आफ्नो टिम हार्दा घरमै पनि खेलाडीसँग बोलचाल बन्द हुन्थ्यो । ज्ञानबहादुर धाख्वालाई फ्रेन्ड्स युनियन हार्दा सबैले गाली गर्थे । समर्थकको आरोप हुन्थ्यो, ‘मैले गोल गर्ने स्थितिमा यिनी कसरी पो चुके ?’
खासमा त्यो बेला सबैले सबै खेल खेल्थे । एउटा राम्रो खेलाडीको परिचय सबै खेल खेल्ने हुन्थ्यो । मैले एथलेटिक्समा सहभागिता जनाइनँ, तर अरू खेलाडी दौडिने र उफ्रिनेमा धेरै राम्रा थिए ।
खासमा फ्रेन्डस युनियन ललितपुरको यही टोलको भने थिएन । खास-खास टोलका केही संख्यामा खेलाडी हुन्थ्यो । त्यो समग्र ललितपुरकै पहिलो ठूलो र लोकप्रिय क्लब भने रह्यो । त्यो दिन सम्झँदा मज्जाले भन्न सकिन्छ, फुटबल त्यस बेला असाध्यै लोकप्रिय थियो । त्यो हाम्रो समाजको एउटा महत्त्वपूर्ण भाग थियो । फुटबल तत्कालीन समाजसँग घुलमिल भएको थियो ।
फेरि त्यति बेला अरू खेल केही थिएन । जति थिए, त्यसमध्ये दर्शक आफै आएर हेर्ने लायकको खेल भनेको फुटबलमात्रै थियो । त्यसैले यसको प्रभाव धेरै रह्यो । मलाई सम्झना भएसम्म केही हदसम्म हक्की खेलिन्थ्यो भने क्रिकेट पनि हुने गरेको याद छ । मैले आफैले पनि क्रिकेट खेलेको सम्झना छ । हक्की पनि खेलें ।
खासमा त्यो बेला सबैले सबै खेल खेल्थे । एउटा राम्रो खेलाडीको परिचय सबै खेल खेल्ने हुन्थ्यो । मैले एथलेटिक्समा सहभागिता जनाइनँ, तर अरू खेलाडी दौडिने र उफ्रिनेमा धेरै राम्रा थिए । मलाई लाग्छ, फुटबलका खेलाडी बढी एथलेटिक्समा सहभागी हुन्थे । संकटाका अधिकांश खेलाडी एथलेटिक्सका थिए । महावीरका खेलाडी पनि बढी एथलेटिक्समा सहभागिता जनाउँथ्यो । (क्रमशः)
याे पनि
https://kheladi.com/football/26652
https://kheladi.com/football/26544
https://kheladi.com/football/26434
