‘रोल मोडल’ का रूपमा किरण

काठमाडौं । ‘उनलाई माया गर । उनलाई घृणा गर । तर उनलाई वेवास्ता गर्न सकिन्न ।’ कोही कसैको ऐतिहासिक योगदानबारे चर्चा गर्दा यस्तो बारम्बार भन्ने गरिन्छ । यही कुरा किरण लिम्बुमा पनि लागू हुन्छ । 

नेपाली राष्ट्रिय फुटबल टिमका कप्तान तथा गोलरक्षक किरणले भर्खरै एउटा कोशेढुंगा उपलब्धी चुमे । एसियाली विश्वकप छनोटको दोस्रो चरण टुंगिंदा उनले नेपालका लागि सयौं खेल खेले । यो आफैमा अद्धितीय हो, किनभने यसअघि यस्तो उपलब्धी कसैले आत्मसात् गरेकै थिएन ।

खासमा भन्दा किरण नेपाली फुटबलका लागि ‘रोल मोडल’ हुन् । एक यस्ता खेलाडी जसलाई अरू खेलाडीले पछ्याउनु पर्छ । अझ ठ्याक्कै भन्दा नेपाली फुटबलमा उनी जत्तिको व्यवसायिक खेलाडी विरलै पाइन्छ ।

अनि यो यस्तो कीर्तिमान हो, जसबारे अघिल्लो पुस्ताका नेपाली फुटबल खेलाडीले सपनामा पनि देखेका थिएनन् । त्यसै पनि अन्तर्राष्ट्रिय फुटबलमै समेत यति धेरै खेल खेल्नु ठूलै हो । यसका लागि केही नभए पनि दुई दशक जतिको समय राष्ट्रिय टिमका लागि खेल्नु पर्ने हुन्छ । यति लामो समय खेल जीवन पाउने खेलाडी नै सजिलै कहाँ पाइन्छ र रु यो पृष्ठभूमिमा किरणलाई माया गर्न सकिन्छ । घृणा पनि गर्न सकिन्छ । तर उनलाई वेवास्ता गर्न सकिन्न ।

माया के अर्थमा भन्दा उनी अब्बल दर्जाका खेलाडी हुन् । साँच्चै लामो समयदेखि लगातार खेलिरहेका छन् । यस्तोमा किरण भनेपछि एक खाले सदभाव त हुने भयो नै । घृणा के अर्थमा भन्दा किरणको सबथोक मन नपर्न पनि सक्छ । अहिलेसम्मको उनको खेल जीवनमा आलोचना गर्न योग्य धेरै पक्ष छन् । अलिकति अनुदार खाले खेलाडी हुन् । उनकै कारण अरू गोलरक्षकले मौका पाएनन् । तर यति भन्दा भन्दैमा उनलाई कहाँ कसरी र किन वेवास्ता गर्न सकिन्छ र ?

यो पनि पढ्नुहोस्

---

एमबाप्पे रियाल जाने पक्का

अफगानिस्तानले युगान्डालाई दियो १८४ रनको लक्ष्य

भलिबल लिगमा एकै दिन सात खेल हुँदै

खासमा भन्दा किरण नेपाली फुटबलका लागि ‘रोल मोडल’ हुन् । एक यस्ता खेलाडी जसलाई अरू खेलाडीले पछ्याउनु पर्छ । अझ ठ्याक्कै भन्दा नेपाली फुटबलमा उनी जत्तिको व्यवसायिक खेलाडी विरलै पाइन्छ । उनले आफ्नो पूरा जीवन नेपाली फुटबलका लागि बिताएका छन्, अनि यस क्रममा आफूलाई स्थापित गरेका छन्, प्रमाणित पनि गरेका छन् । उनलाई नयाँ पुस्ताले किन आदर्श मान्न सकिन्छ भन्नेका केही खास कारण छन् ।

सबैभन्दा ठूलो, किरणले फुटबलबाहेक अरू देखेनन् । यसमै आफूलाई कायम राखे । फुटबल खेलेर आफ्नो जीवननै सकियो जस्तो खालका गुनासा गरेनन् । बरू फुटबल खेलेर पनि सम्मानित र सहज जीवन बिताउन सकिन्छ भनेर प्रमाणित गरे । उनले विदेश गएर नेपाली फुटबलबाटै पलायन हुन खोजेनन् । बरू जत्तिनै समस्या भए पनि डटिरहे । अनि यसक्रममा आफूलाई आर्थिक रूपमा पनि उत्तिकै सबल राखे । सबैलाई थाहा छ, उनले फुटबल खेलेर नै काठमाडौंमा घर जोडे ।

अनि फुटबल खेलेर नै विहे पनि गरे । गाडि पनि चलाउँछन् । फुटबल खेलेर नै धेरै कमाउनेमा उनी पनि पर्छन् । अनि यति धेरै गर्न अनुशासन पनि त चाहिन्छ । त्यो पनि मैदानभित्रको अनुशासन होइन्, मैदान बाहिरको पूरा जीवनकै अनुशासन । किरणमा यो व्यक्तिगत अनुशासन भने जत्ति पनि छ, त्यसैले त लगातार विदेशमा खेलिरहे, कहिले भारतमा त कहिले माल्दिभ्समा । अनि कहिले कहाँ त कहिले कहाँ । खाने र लगाउने कुरामा उनले कहिल्यै सम्झौता गरेनन् ।

अबेर राति कतै निस्केको, निस्केर आफूलाई सम्हाल्नै नसकेको जस्ता कुरा किरणबारे सुनिन्न । नापेर तौलेर खाए । नापेर तौलेर सुते । किरणलाई वेवास्ता गर्न नसकिने भनेकै यसमा हो । 

एक व्यवसायिक फुटबल खेलाडीमा हुनु पर्ने सबै गुण उनले आफूमा विकास गरे । सधैं ‘फिट एन्ड फाइन’ देखिए । अनि फुटबल खेलेर नै नेपालमा मज्जाले जीवन बिताउन सकिन्छ भनेर प्रमाणित गरे । यो नै उनको सबैभन्दा ठूलो योगदान हो, नेपाली फुटबलमा ।